ரெட் இங்க்

 

புத்தகம் – ரெட் இங்க்

ஆசிரியர் – சக.முத்துக்கண்ணன்

ஆசிரியர் சக.முத்துக்கண்ணன் அவர்களை ஆரம்பத்தில் எனக்கு நேரில் பரிச்சயம் இல்லை. தண்ணீர் பற்றிய பாடத்தை மாணவர்களுக்கு அவர் விளக்கி கூறிய விதம் பற்றிய முகநூல் பதிவால் ஈர்க்கப் பட்டு அவருடன் முகநூல் நட்பானேன்.

 அருகமை பள்ளியில் அறிவியல் ஆசிரியர். ஆசிரியரின் முதல் நூலான சிலேட்டுக் குச்சியை வாசித்து சிலிர்த்துப் போனேன். இவரது கட்டுரைகளோ, கதைகளோ இல்லை முகநூல் பதிவுகளோ எதுவாக இருந்தாலும் நாம் கற்றுக் கொள்ள ஏதாவது இருக்கும். “அட பசங்க கிட்ட இந்த விஷயத்தை கவனிக்காம விட்டோமே” என்ற குற்ற உணர்ச்சியை இவரது பதிவுகள் நமக்கு தந்துவிடும்.

இரண்டாவது நூலாக சிறுகதை தொகுப்பாக “ரெட் இங்க்“ வரும் என்கிற செய்தியை கேட்டவுடன் எனக்கு பத்து காப்பி சொல்லி வைத்துவிட்டேன். பள்ளிக்கு அலுவல் ரீதியாக வரும் முக்கியஸ்தர்களுக்க கொடுக்க இதைவிட பொருத்தமான பரிசு உண்டா? 

புத்தகத்தை திறந்தவுடன் தோழர் ச.மாடசாமி அவர்களின் அணிந்துரை. “கரைத்தக் கஞ்சி போல லகுவான நடை” என்று அவர் ஆசிரியரின் நடையைப் பற்றி கூறியிருப்பது வெகுப் பொருத்தம்.

புத்தகத்தில் மொத்தம் முத்தான பத்து சிறுகதைகள் உள்ளன. கடைசிச் சிறுகதை தவிற மற்றவை எல்லாமே பள்ளி, மாணவர்கள், ஆசிரியப் பணி இவற்றையே மையம் கொண்டு இருக்கிறது. அதனால் தான் “ரெட் இங்க்“

“அவனே சொல்லட்டும்“ கதையில் வரும் முருகேசு என்கிற பத்து வயது வாயாடிப் பயலை எல்லோருக்கும் ரொம்ப பிடிக்கும். ஆசிரியருக்கும் அவனுக்குமான அந்த உறவு அவ்வளவு ரசிக்கத் தக்கதாக இருக்கும்.

“ஆசிரியர்கள் தினம்“ கதையை வாசித்து கலங்காத யாரும் இருக்க இயலாது. டி.ஆர்.பி மதிப்பெண்ணுக்கும் ஆசிரியரின் திறமைக்கும் எந்த தொடர்பும் இருப்பதில்லை என்பதை பலமுறை கண்டுள்ளேன். புத்தகம் வாசிக்காத, புதுமையான யுத்திகளை முயற்சிக்காத, சென்ற ஆண்டின் பாடக்குறிப்பேட்டை காப்பி அடித்து எழுதும் பல ஆசிரியர்களை பார்த்து நொந்து போயிருக்கிறேன்.

 உள்ளபடியே பி.எட் படிக்காத ஆசிரியர்கள் பலரை பள்ளிக்கு வெளியே சந்தித்துள்ளேன். 89 க்கும் 90க்குமான இடைவெளியில் ஆசிரியப் பணி வாய்ப்பை இழந்தவர்களும் நல் ஆசிரியர்களே. 

நமது தேர்வு முறைகள் அனைத்தும் Aptitude ஐ சிறப்பாக சோதிக்கிறதே ஒழிய Attitude ஐ சோதிப்பதே கிடையாது. ஆசிரியர் கனவோடு வாழ்ந்து 89க்கும் 90க்கும்  இடையில் உள்ள பள்ளத்தாக்கில் விழுந்து பெயிண்டர் ஆன குமரவேலின் கதையை வாசித்து கலங்கிப்போனேன். 

“பெட்ரோமாக்ஸ் லைட்டே தான் வேணுமா? தனியார் பள்ளிக்கு வேலைக்கு போனால் என்ன?” அவர் பெயிண்ட்டர் வேலை பார்த்து அவரது குடும்பம் முக்கால் வயிறு கழுவிக் கொள்ளலாம். ஆனால் தனியார் பள்ளி சம்பளத்தில் அரைவயிறே கழுவ இயலாது.

“கீச் கீச்“ கதையில் வரும் கலர் கலரான போந்தா குஞ்சுகளை நான் பார்த்து ரசித்திருக்கிறேன். சிறு வயதில் வாங்கி வளர்க்க ஆசையாக இருக்கும். ஆனால் பத்து பைசா கூட பாக்கெட் மணி என்னிடம் இருந்தது கிடையாது. கதையில வரும் பயபுள்ளைக செய்வது போல பாடபுஸ்தகத்தை எடைக்கு போடும் தைரியம் இல்லை. ஆனால் கோடை விடுமுறையில் சென்ற ஆண்டின் புத்தகங்களை போட்டு தேங்கா புண்ணாக்கு வாங்கி சாப்பிட்டு இருக்கிறேன்.

கதை தொடங்கி ரசனையோடு கொண்டு சென்று இறுதியில் அந்த வில் தராசில் முடித்தவிதம் ரசிக்கத் தக்கதாக இருந்தது.

“டிராப் அவுட்“ அரசுப் பள்ளிகளில் அடிக்கடி கேட்கும் வார்த்தை. மாணவர்கள் டிராப் அவுட் ஆக பல காரணங்கள் உண்டு. 15 வயது பையனின் வருமானத்தில் ருசி கண்ட அம்மாவே பையன் பள்ளிக்கு போய் அம்மஞ்சல்லி பிரயோசனமில்லை வேலைக்குப் போகட்டும் என்று ஆசிரியர்களிடமே கடிந்து பேசும் விஷயத்தையே கடந்து வந்துள்ளேன்.

 ஆனால் டிராப் அவுட் கதையில் வரும் கார்த்தி கடந்து வந்த விஷயம் “ஒரு பாலா படம்” 

கதைக்கு “அன்று கார்த்திக் ஏன் பள்ளிக்கு வந்தான்?“ என்று தலைப்பு வைத்திருக்கலாம்.

“புடிச்சி அவன ஜெயில்ல போடுங்க சார்” என்று ஒரு படத்தில் சந்தானம் சொல்வதற்கு சற்றும் உணர்ச்சி குறையாமல் “புடிச்சி அவன பெயில் போடுங்க சார்” என்கிற வன்முறையை ஆரம்ப கால ஆசிரியப் பணியில் நானே கூறியுள்ளேன்.

 ஆனால் அனுபவங்கள் கூடக் கூட “பெயில்“ போடுவது அப்படி ஒன்றும் விரும்பத்தக்க விளைவுகளை ஏற்படுத்துவதில்லை மாறாக குழந்தைகளை பள்ளியில் இருந்து விலக்கி வைக்கவே உதவுகிறது என்பதை புரிந்து கொண்டேன்.

 தற்போது கூட ஒன்பதாம் வகுப்பில் “பெயில்“ போட்டு பத்தாம் வகுப்பில் 100 விழுக்காடு மெடல் வாங்கி குத்திக் கொள்ளும் போக்கு அதிகரித்து வருகிறது.

நீலப் பந்து கதையில் வரும் சிறுவன் நான்காம் வகுப்பில் பெயிலாகிறான். அது அவனது தந்தைக்கு தெரியும் வரையிலான இடைவெளியை சந்தோஷமாக கழிக்க விரும்பும் குழந்தைத் தனத்தை ஆசிரியர் அவ்வளவு அழகாக எழுதியுள்ளார்.

 நீலப்பந்து நீரில் மூழ்கும் போது நாமும் சோகத்தில் மூழ்கிப் போகிறோம்.

பதின்பருவ எதிர்பாலின ஈர்ப்பு குறித்த கதைக்கு “பரு“ என்பது எவ்வளவு அழகான தலைப்பு.

 மெர்லின் ஆசிரியரின் எழுத்துக்களால் வடிவம் பெற்று என் கண்களுக்குள் நிற்கிறாள். பதின்பருவ குறும்புகள், அதற்கு ஆசிரியப் பெருமக்களின் எதிர்வினைகள் ஆகியவற்றை ஆசிரியரின் பேனா அழகாக படம் பிடித்துள்ளது.

“ஜெயந்தி டீச்சர்“ கதையை வாசித்த போது எங்கள் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பில் சேர்ந்த சிறுமி “நான் ஆசிரியராகத்தான் ஆவேன்“ என்று கூறியது நினைவில் வந்து போனது. ஏனெனில் அவளுக்கும் ஜெயந்தி வயது தான். அவளும் கூட ஜெயந்தி போலவே ஆசிரியராவது பற்றி கனவுகள் கண்டிருக்கலாம்.

 பள்ளியில் வயதுக்கு வந்த பிள்ளைகளை பொறுப்பாக ஆற்றுப் படுத்தி வீட்டிற்கு பாதுகாப்பாக அனுப்பி வைப்பது என்பது அத்தியாவசியமான விஷயம். எங்கள் பள்ளி ஆசிரியர்கள் கச்சிதமாக செய்து விடுவார்கள்.

ஜெயந்தி டீச்சர் கதையின் தொடர்ச்சியாகவே “மே ஐ கம் இன் சார்“ கதையை பார்க்கிறேன். இந்த கதையிலும் நன்றாக படிக்கும் ஜெயந்தி வீட்டில் தன் மீது விழுந்த அன்றாட பணிச்சுமைகளை முடித்து விழி பிதுங்கி ஓட்டமும் நடையுமாக லேட்டாக பள்ளி வந்து மூச்சு வாங்க கூறும் “மே ஐ கம் இன் சார்“ என்பதை கேட்கும் போது நமக்கும் மூச்சு வாங்குகிறது.

“சில்லிப்பு“  கதையை இதற்கு மேல் இடக்கரடக்கலோடு யாரும் எழுதிவிட இயலாது. சிலர் எங்கு சென்றாலும் வம்பு வளர்ப்பது இயல்பு. அத்தகையோர் பெற்றோர் ஆசிரியர் கூட்டத்திற்கு வந்து சத்தம் போடுவதும் நடக்கும். அந்த சமயங்களில் அந்த மாணவர்கள் படும் தர்ம சங்கடத்தை சிறப்பாக எழுதியுள்ளார். 

சிறப்பாக படிக்கும் பொறுப்பான மாணவிக்கு ஏற்பட்ட பெரும் சிக்கலை தீர்த்து அவளை மீட்டு எடுக்கிறார்கள் ஆசிரியர்கள். இறுதிவரை அந்த சிக்கலை ஆசிரியர் வெளிப்படையாக சொல்லிவிடக் கூடாதே என்று பதறினேன். அவரும் அவ்வாறே அந்த கதையை அழகாக நிறைவு செய்திருந்தார்.

“வெள்ளைப் பூக்கள்“ என்கிற பத்தாவது கதை பள்ளி, மாணவர் என்கிற கதைக்களம் சாராத அருமையான கதை. பேருந்து நிறுத்தும் நிழற்குடைகளில் எப்போதாவது கிழிசல் உடைகளுடன் மனநிலை பிறழ்ச்சி கொண்டோரை கண்டிருப்போம். அந்த சுற்றுப் புறத்தில் அவருக்கு ஒரு பெயர் வைத்திருப்பார்கள். அந்த நபருக்குள்ளே ஒரு கதை இருக்கும். அதைத்தாண்டி அவருக்கு ஒரு உண்மை பெயர் இருக்கும்.

 தாச்சி – சீமான் இவர்களின் பாத்திர வார்ப்பு கல்கோனா மிட்டாயின் சுவை போல மிடறு மிடறாக இன்னமும் இறங்கிக் கொண்டு உள்ளது.

நமது பணிச் சூழலில் கடந்து வந்த ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒரு கதை உள்ளது. ஆனால் அதனை எல்லோராலும் கவனித்துவிட இயலாது. கவனித்தாலும் அதனை சுவைபட எழுத்தில் வடித்துவிட இயலாது. ஆனால் சக.முத்துக்கண்ணன் சார் கவனித்து சுவைபட எழுதி நமது நினைவலைகளில் அவரது கதாப் பாத்திரங்களை நிரந்தரமாக நீந்தச் செய்துள்ளார்.

நூறு பக்கங்களே கொண்ட நூல். ஆசிரியப் பெருமக்கள் மட்டுமின்றி அனைவருமே வாசிக்கலாம். ஆசிரியரல்லாதோர் தங்கள் பள்ளி வாழ்வை சுவையாக மீட்டிப் பார்க்க உதவலாம்.