கசந்தபவன்
இதுவும் கூட
96 படக்கதை போல தான் ஆனா வேற ஃபிளேவர்.
1994-1997 காலகட்டத்தில்
நான் திருச்சி தேசியக் கல்லூரியில் கணித இளங்கலை பயின்று வந்தேன். அம்பேத்கர் அரசு கல்லூரி விடுதியில் தங்கியிருந்தேன்.
விடுதியில்
தங்கியிருக்கும் இன்மேட்ஸ் 150 பேர் ஆனால் கெஸ்ட் ஒரு 200 பேர் என சுமார் 350 பேர்
தங்கியிருக்கும் விடுதி அது. முதலாம் ஆண்டு படித்தபோது மெஸ்ஸில் சாப்பாடு வாங்க தட்டோட
வந்து இன்மேட்ஸ்க்கு சாப்பாடு இல்லாமல் செய்து விடுவார்கள். இந்த போட்டியில் ஜெயிக்கும்
அளவுக்கு அப்போது மனதளவிலும் சரி உடலளவிலும் சரி திறமையில்லாமல் இருந்தேன் ( ஒன்லி
47 கிலோ வெயிட் தாங்க) பல நாட்கள் காலை உணவு ஜமால் முகமது கல்லூரி வாயில் அருகே இருக்கும்
தேவி ஹோட்டலில் தான். 10 ரூபாய்க்கு பூரி சாப்பிட்டு விட்டு கல்லூரிக்கு சைக்கிளை விடுவேன்.
இரண்டாம் ஆண்டு
வந்தபோது அனைத்து அறை மாணவர்களும் கலந்து பேசி அவரவர் அறைக்கு உரிய உணவினை பாத்திரங்களில்
பெற்று சென்று கெஸ்ட் மற்றும் இன்மேட்ஸ் பகிர்ந்து உண்ணுவது என்கிற புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம்
கையெழுத்தானது. அதன் பின்னர் இந்த உணவு பிரச்சினை தீர்க்கப்பட்டது.
இவ்வளவு தூரம்
சாப்பாட்டு விஷயத்தில் கவனம் எடுத்துக் கொள்ளும் நான் ஓட்டலில் சாப்பிடும் விஷயத்தில்
கொடுக்கப்படும் ஒவ்வொரு பைசாவையும் முழுமையாக பயன்படுத்திக் கொள்வது என்பதில் கவனமாக
இருப்பேன். எனது நண்பன் ஒருவன் என்னைக் காட்டிலும் ஒருபடி மேல். இலையை பாலீஷ் போட்டமாதிரி
வழித்து எடுத்துவிடுவான்.
ஒரு முறை மத்திய
பேருந்து நிலையம் அருகே உள்ள புஷ்பம் ஓட்டலில் சென்று குழுவாக மதிய உணவு சாப்பிட்டோம்.
அது ஃபுல் மீல்ஸ் தான் வேண்டுமளவு சாப்பிட்டுக் கொள்ளலாம். நண்பன் சாப்பிட்டு இலையில்
மல்லி கருவேப்பிலை உள்ளிட்ட அனைத்தையும் பல்லால் அரைத்து இரைப்பையில் அடைத்து விட்டான்.
சர்வர் ஓருவர் பார்த்துவிட்டு இப்போது தான் வந்தமர்ந்திருக்கிறார் எனக் கருதி அப்பளமும்
பொறியலும் வைத்து விட்டார் என்றால் பாருங்கள்.
ஐஸ் கிரீம்
என்றால் ”மைக்கில்ஸ்” தான். சிங்காரத்தோப்பு தெப்பக்குளம் போஸ்ட் ஆபீஸ் என்று அருகருகே
இரண்டு கிளைகள். பத்து ரூபாய்க்கு நான்கு ஃபிளேவர்கள் சாப்பிடுவது என்பது அங்கே மட்டுமே
சாத்தியம். எனவே ஷாப்பிங் போகும் போது முதல் செலவு “மைக்கில்ஸ்” தான். அதே நினைப்பில்
சமீபத்தில் குடும்பத்தோடு சென்று நன்றாக வாங்கி கட்டிக் கொண்டேன்.( உங்கப்பாவோட சிக்கனத்துக்கு
(கஞ்சத்தனம் இடக்கரடக்கல்) அளவே இல்லடா)
இரவு நேர ஷாப்பிங்
எனில் கேரளா மெஸ்ஸில் “கோமாதா” வறுவலுடன் பரோட்டா. அவ்வளவு சுவையாக இருக்கும். பரோட்டாவின்
சுவையைக் காட்டிலும் எனது அண்ணன் அறிவழகன் அந்த பரோட்டா+வறுவல் பற்றி சொல்லக் கேட்பது
இன்னும் சுவையாக இருக்கும். அங்கேயே தரைதளத்தில் ஒரு ஸ்வீட் பீடாக்கடை அவ்வளவு சுவையாக
வாய்நிறைய இனிப்பான பீடா நன்றாக இருக்கும்.
நடுப்பகல் வேளை
உச்சிவெயில் நேர உலா என்றால் 25 ரூபாய் பேண்ட் பாக்கெட்டில் வசந்தபவனுக்காக தனியே எடுத்து
வைத்துவிடுவோம். சும்மா ஜில்லுன்னு ஏசி. ஒரு
பெரிய தட்டுக்குள் அழகழகாய் குட்டி குட்டி கிண்ணங்களில் பொறியல் வகைகள். பெரிய அப்பளம்
என பார்க்கும் போதே வாயில் உமிழ் நீர் ஊற்றெடுக்கும். உணவின் சுவை என்றால் அவ்வளவு
சுவை.
25 ரூபாய்
35 ஆனது பிறகு 50 ஆனது. அப்புறம் பெரிய இடைவெளிக்கு பிறகு ஒரு முறை சென்றபோது 120 என
அதிர்ச்சி வைத்தியம் கொடுத்தது. விலை ஏறிய
போதெல்லாம் தரம் குறைந்த வண்ணமே வந்தது. இரண்டு நாட்களுக்கு முன் ஷாப்பிங் முடிந்து
கலைத்து போய் சாப்பிடலாம் என்று மக்கள் கடலால் வசந்தபவனில் கரை ஒதுங்கினோம். சாப்பாடு
அடடே ஆச்சரியக்குறி 80 ரூபாய் தான். ஆனால் சுவை சுத்த மோசம். ஆனால் ஒரு விஷயம் மட்டும்
மாறவே இல்லை. 90களில் டிசைன் செய்த இன்டீரியர் சேர் டேபிள் எதுவும் மாற்றவே இல்லை.
எல்லாம் பெயர்ந்து போய் இருந்தது. ஏசியும் தான்( அப்போது போலவே உச்சி வெயிலிலும் வெடவெடக்கும்
குளிர் அடிக்கும் ஏசி). வாஷ்பேசினுக்கு கீழே உள்ள ஷெல்ஃப் மூடப்படாமல் ஒரே அழுக்காக
தட்டு முட்டு ஜாமான் போட்டு ஒரே ”கலீஜா” இருந்தது. ஒரு காலத்தில் நினைத்தாலே இனிக்கும்
என்று இருந்த வசந்தபவன் இன்று கசந்த பவன் ஆகிப்போனது.