மெல்லக் கற்போரை தள்ளிவிட வேண்டாம்!!

தேசிய கல்விக் கொள்கையில் இருந்து மற்றும் ஒரு ஆப்பு தயார் செய்து சொருகி ஆகிவிட்டது.

தற்போதைக்கு நமக்கு பிரச்சனை இல்லை மத்திய அரசு நிர்வகிக்கும் பள்ளிகளில் தான் நடைமுறைப்படுத்த உள்ளார்கள்!! பள்ளிக் கல்விக்கான நிதியை ஒதுக்கீடு செய்யாமல் அழிச்சாட்டியம் செய்து விரைவில் ஏற்க செய்தாலும் செய்வார்கள்!! ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது அல்லது எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒரு குழந்தை எப்படி படிக்கப் போகிறது என்பதை யார் தீர்மானம் செய்ய முடியும்?! என்னுடைய அனுபவத்திலிருந்து கூறுகிறேன் ஒன்பதாம் வகுப்பில் எழுத படிக்க திணறிய மெல்லக் கற்கும் மாணவர்கள் கூட பத்தாம் வகுப்பு தேர்ச்சியை எட்டிப் பிடித்து கைவசம் ஆக்கி விடுகிறார்கள். எட்டாம் வகுப்பில் என்ன , ஒன்பதாம் வகுப்பில்கூட அனைவருக்கும் தேர்ச்சி வழங்கும் எங்கள் பள்ளியில் இருந்து கூட ஒரு ஐந்து மாணவர்களை இந்த வகையில் உதாரணம் காண்பிக்க முடியும்!! அவ்வளவு ஏன் எனது மாணவன் பெயர் இளவரசன் என்று நினைக்கிறேன் (2003,2004 சமயம்) பத்தாம் வகுப்பு காலாண்டுத் தேர்வுக்கு பிறகு திடீரென ஒரு நாள் அவன் கண்கள் ஒளி தோன்றியது!! "அட, இவ்வளவு தானா சார் கணக்கு?!" என்பது போல கணக்கு பற்றி மிகப் பெரிய புரிதல் ஏற்பட்டு கணக்கோடு இருந்த பிணக்கு முடிந்து சுமூகமான உறவை ஏற்படுத்திக் கொண்டான். அதன் பிறகு எந்த கணக்காக இருந்தாலும் ஒரு கை பார்த்து விடுவான். அவனது இந்த வேகம் அவனை MSc கணிதம் மற்றும் பி எட் படிப்பு முடிக்கும் வரை இட்டுச் சென்றது!! ஆக கண்களில் ஒளி தோன்றும் வரை குழந்தைகளை படிப்பில் தக்க வைத்து காத்திருப்பது அவசியம். எந்த வகையிலும் கல்வி என்பது வாழ்க்கைக்கு முக்கியமில்லை என்பதை மெல்ல மெல்ல பொது புத்தியில் ஆழமாக விதைத்துக் கொண்டு வருகிறார்கள்!! ஐந்தாம் வகுப்பிலும் எட்டாம் வகுப்பிலும் பெயில் போடுவது மிகப் பெரிய கொடுமை!! குழந்தைகள் மனதைப் புண்படுத்தி விடக்கூடாது என்பதற்காக படிப்பில் பின்தங்கி இருக்கும் மாணவர்களை மெல்லக் கற்போர் என்று அல்லவா கூறி வருகிறோம்!! எதற்காக இந்த அவசர கறார்த்தனம்?! ஒரு குழந்தையை பத்து வயதில் அல்லது 13 வயதில் படிக்க லாயக்கு இல்லை என்று முடிவு செய்வது எவ்வளவு பெரிய அறிவீனம்?! ஒன்று முதல் எட்டாம் வகுப்புவரை சறுக்குப் பலகைப் பயணம் போல வந்தவர்களை ஒன்பதாம் வகுப்பில் வடிகட்டி பலபேர் பள்ளிப் படிப்பை பாதியில் விட்டு பாதை மாறிப்போக இந்த சென்டம் ரிசல்ட் மோகம் சிறிதளவாவது காரணமாக அமைந்து உள்ளது. எனது அனுபவத்தில் கண்டவரை, ஒன்பதாவது வரை ஒரு மாதிரியாக திரிந்த பசங்க கூட பத்தாம் வகுப்பில் வந்து முற்றிலும் பொறுப்பாக மாறி இருக்கிறார்கள். அதேபோல பத்தாம் வகுப்பில் 430 மதிப்பெண்கள் எடுத்த ஒரு மாணவன். அவனது கணிதப்பாட மதிப்பெண் 98. குமரப்பருவ குறும்புகளால் படிப்பில் கவனம் சிதைந்து (எவ்வளவு அறிவுரை கூறியும் எடுபடவில்லை) கணிதப் பாடத்திலேயே பெயிலாகி இருக்கிறான். மற்றொரு மாணவன் தந்தை இல்லாதவன். சிறுவயதிலேயே கண்டிக்க ஆள் இல்லாததால் சென்னைக்கு சென்று பல வேலைகளை செய்து, பிறகு ஒரு மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து எப்படியோ ஞானோதயம் பெற்று ப்ரைவேட்டாக பத்தாம் வகுப்பு எழுதி அனைத்துப் பாடங்களிலும் சிங்கிள் அட்டெம்ப்ட்டில் தேர்ச்சி பெறுகிறான். பதினோறாம் வகுப்பு சேர்க்கைக்கு வருகிறான். கணிதப் பிரிவு கேட்டதால் என்னிடம் அனுப்பினார்கள். அவன் தோற்றம் அப்புறம் ப்ரைவேட் மதிப்பெண் பட்டியல் இதெல்லாம் பார்த்து அவனை நிராகரிக்கும் எண்ணத்தோடு சில கேள்விகள் கேட்டேன். அவன் அதற்கு பதில் சொல்லவே முயலவில்லை. ”பயப்படாம என்னை சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள் சார், நீங்க என்ன சொல்றீங்களோ அதுப்படி கேட்டு நான் பாஸ் பண்ணிக் காட்டுறேன்” என்று கூறிய நம்பிக்கையில் சேர்த்துக் கொண்டேன். வகுப்பில் இருந்து மற்ற மாணவர்களை பின்னுக்குத் தள்ளி வகுப்பிலேயே இரண்டாம் மதிப்பெண் பெற்று பனிரெண்டாம் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றான். ஆகவே குழந்தைகள் எப்போது வேண்டுமானாலும் மேலே ஏறுவார்கள் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் சறுக்குவார்கள் அவர்களை பள்ளியில் இருந்து விலக்கி வைப்பது என்பது சமூகத்துக்கு பேராபத்தாக தான் முடியும்.

THE CHILDREN’S TRAIN – ITALIAN MOVIE

இரண்டாம் உலகப்போர் முடிந்த பிறகு (1946) இருந்த இத்தாலியின் சமூக பொருளாதார சூழலின் பின்னணியில் இருந்து எடுக்கப் பட்ட உண்மைக் கதை அடிப்படையில் படம் செல்கிறது. இத்தாலிய கம்யுனிஸ்ட் கட்சியானது வறுமை சூழ்ந்த தெற்கு இத்தாலிய குழந்தைகளை ஒப்பீட்டளவில் வசதியாக இருக்கும் வடக்கு இத்தாலியில் (அங்கும் வடக்கு வாழ்கிறது தெற்கு தேய்கிறது தான் போலும்) இருந்த தன்னார்வம் உள்ள பெற்றோர் தற்காலிகமாக வைத்து வளர்ப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்கிறது(Foster Parenting). ஆனால் தெற்கு இத்தாலியில் சிலர் “இது மோசடி, இந்த குழந்தைகளை சைபீரியாவுக்கு நாடு கடத்தி விடுவார்கள், அங்கே மனித மாமிசம் சாப்பிடுவோர் இவர்களை சாப்பிட்டுவிடுவார்கள், வடக்கு இத்தாலி மக்கள் இந்த குழந்தைகளை ஓவனில் வைத்து எறித்து விடுவார்கள்” என்றெல்லாம் கட்டுக்கதையை அவிழ்த்து விடுகிறார்கள். படமானது சிறுவன் அமெரிகோவின் பார்வையில் விரிகிறது. தெற்கு இத்தாலியில் உள்ள நேப்பிள் நகரில் அமெரிகோவின் தாய் அன்டோனிட்டா ஒற்றை மனுசியாக சிறுவன் அமெரிகோ வை வளர்க்கிறாள். அவனது தந்தை அமெரிக்காவுக்கு சென்றிருப்பதாக சொல்கிறாள். TRAIN OF HAPPINESS என்கிற திட்டத்தின் கீழ் சிறுவன் அமெரிகோ வடக்கு இத்தாலியின் மொடெனா நகருக்கு மற்ற குழந்தைகளுடன் செல்கிறான். அங்கே அனைத்து குழந்தைகளையும் தன்னார்வலர்கள் அழைத்துக் கொண்டு சென்றுவிடுகிறார்கள். சிறுவன் அமெரிகோவை அழைத்துச் செல்ல ஆள் எவரும் இல்லாத காரணத்தினால் கம்யுனிஸ்ட் கட்சி பெண் டெர்னா விருப்பமே இல்லாமல் வேறு வழி இன்றி அழைத்துச் செல்கிறாள். டெர்னாவின் காதலன் போர்வீரன். அவன் இறந்து போய்விடுகிறான். இவள் தான் உண்டு கம்யுனிஸ்ட் கட்சி அலுவலகம் உண்டு என்று வாழ்ந்து வருகிறாள். டெர்னாவின் இல்லத்தில் சிறுவன் தனியாக இருப்பதால் அவள் தனது சகோதரன் அல்சைட் வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்கிறாள். அங்கே ஏற்கனவே மூன்று சிறுவர்கள் உள்ளனர். இரண்டு வீடுகளிலும் வளர்கிறான். நாளடைவில் டெர்னாவுடன் உணர்வுபூர்வமாக ஒன்றிப் போகிறான். டெர்னாவின் சகோதரன் அமெரிகோவிற்கு வயலின் கற்றுத் தருகிறான். அமெரிகோவின் பிறந்த நாளுக்கு அழகான வயலின் செய்து பரிசளிக்கிறான். போர் முடிந்து பள்ளிகள் திறக்கப் படுகின்றன. சில நாட்கள் பள்ளிக்கும் செல்கிறான். ஃபாஸ்டர் பேரன்டிங் நாட்கள் முடிவடைகின்றன. ஆர்வத்துடன் தனது தாயை பார்க்க மறுபடியும் நேப்பிளுக்கு மற்ற குழந்தைகளோடு பயணிக்கிறான். தற்போது அவனிடம் டெர்னா கொடுத்த உணவுப் பொருட்கள் அவளது சகோதரன் கொடுத்த வயலின் எல்லாம் இருக்கிறது. அன்டோனிட்டா சிறுவன் அமெரிகோவின் எந்தக் கதைகளையும் சுவாரசியமாக கேட்கும் மனநிலையில் இல்லை. அந்த வயலினையும் அலட்சியமாக கட்டிலுக்கு கீழே தள்ளி வைத்து விடுகிறாள். சிறுவன் அமெரிகோவை தச்சு வேலை கற்றுக் கொள்ள அப்ரண்டிசாக அனுப்புகிறள். வேண்டா வெறுப்பாக வேலைக்கு செல்கிறான். அங்கே ஒரு ஆர்கெஸ்ட்ராவை பார்த்த உடன் வயலினை தேடி வீட்டிற்கு ஓடுகிறான். காணவில்லை. அவனது அம்மா அந்த வயலினை அடகு வைத்திருப்பாள். கோபத்தில் சிறுவன் அம்மாவுக்கு தெரியாமல் ரயில் ஏறி மொடெனா சென்று டெர்னாவிடம் சேர்ந்து விடுகிறான். அவள் அவனை வளர்த்து பெரிய வயலின் வித்வான் ஆக்கிவிடுகிறாள். படம் எவ்வாறு முடிகிறது என்பதாவது சஸ்பென்ஸாக இருக்கட்டும். படம் துவங்கும் போது ஒரு பெரிய அரங்கில் அமெரிகோவின் கச்சேரிக்கு ஏற்பாடு ஆகி இருக்கும். அரங்கில் உள்ள அறையில் இவன் தயாராக வரும் போது ஒரு தொலை பேசி அழைப்பு வரும். அவனது தாய் இறந்து போய்விட்டார். உதவியாளர் நிகழ்ச்சியை கேன்சல் செய்துவிடலாம் என்பாள். இவன் வேண்டாம் நிகழ்ச்சி நடக்கட்டும் என்று கூறிவிடுகிறான். நிகழ்ச்சியில் இவன் வாசிக்கும் போது நிகழ்வுகள் அனைத்தும் இவனது ஞாபகத்தில் விரிவதாக படத்தில் காட்டுவார்கள். படத்தில் இத்தாலியை ஒரு பக்குவப்பட்ட சமூகமாக காட்டி இருப்பார்கள். நேப்பிளில் சிறுவர்கள் அனைவரும் ரயில் ஏறும் போது அவர்களுக்கு உணவும் ஸ்வெட்டரும் கொடுப்பார்கள். அனைத்து சிறுவர்களும் ஒன்று போலவே இவர்கள் மறுபடியும் ஒன்று கொடுத்தாலும் கொடுப்பார்கள் இந்த ஸ்வெட்டரை தனது உடன் பிறந்தவர்கள் பயன்படுத்திக் கொள்ளட்டும் என்று டிரெயினில் இருந்து பெற்றோரிடம் வீசி விடை பெறுவார்கள். மொடெனாவில் இறங்கிய உடன் இவர்களுக்கு பெரிய விருந்தே ஏற்பாடு ஆகியிருக்கும். ஆனால் நேப்பிளில் இந்த பயணத்திற்கு எதிரான பிரச்சாரம் செய்தவர்கள் இவர்களை கொல்வதற்கு தான் கம்யுனிஸ்ட் பார்ட்டி அழைத்துச் செல்கிறது என்று கூறியிருப்பார்கள். எனவே உணவில் விஷம் இருக்குமோ என்கிற பயத்தில் அவ்வளவு பசியிலும் ஒருவரும் சாப்பிட மாட்டார்கள். பிறகு ஏற்பாட்டாளர்களில் ஒருவர் சாப்பிட்டு காண்பித்த பிறகு களத்தில் இறங்கி ஒரு வெட்டு வெட்டுவார்கள். ஒருமுறை டெர்னாவின் சகோதரன் வீட்டில் ஓவனில் சுடச்சுட ரொட்டி தயாரித்து கொடுத்துக் கொண்டு இருப்பார்கள். இவனைக் கண்டவுடன் குழந்தைகள் இவனையும் அழைப்பார்கள். குழந்தைகள் துரத்தல் மற்றும் எறியும் ஓவன் இரண்டையும் பார்த்த உடன் இவர்கள் நம்மை எறிக்கத் தான் துரத்துகிறார்கள் என்று பின்னங்கால் பிடரியில் பட ஓடி ஒளிந்து கொள்வான். டெர்னா துவக்கத்தில் சிறுவன் அமெரிகோவை தொடுவதைக் கூட தவிர்ப்பாள். அவன் குளிக்கும் போது அந்தப் புறம் திரும்பிக் கொண்டு துணி கொடுப்பாள். அவன் அழும் போது அவனை தொட்டணைத்து தேற்றக் கூட மாட்டாள். இருவருக்கும் இடையே பிணைப்பு அதிகம் ஆனபிறகு அவள் துயரத்தில் இருக்கும் போது அமெரிகோவின் தோளில் சாய்ந்து கொள்ள அவன் தேற்றுவான். பள்ளி துவங்கியதும் டீச்சர் “16 இரண்டுகள் எவ்வளவு” என்பார். அங்கே படித்த சிறுவர்கள்கூட விழிப்பார்கள். நம்ம ஆள் அசால்ட்டாக முப்பத்தி இரண்டு என்பான். “ நீ தான் பள்ளிக்கே போகவில்லையே எப்படித் தெரியும்“ என்பார்கள். ”நான் ஜோடி ஜோடியாகத்தான் ஷூ பாலிஷ் போடுவேன் அதனால் இது தெரியும்” என்பான். “காசு பணம் எண்ணி எண்ணி கணக்க நான் கத்துக் கிட்டேன்“ என்கிற சினிமாப் பாடல் போல அனுபவமே சிறந்த ஆசான் என்பதை வெளிப்படுத்திய காட்சி. 1940 களிலேயே பாலினப் பாகுபாட்டை எதிர்க்கும் கதாப் பாத்திரமாக டெர்னாவை வடிவமைத்து இருப்பார்கள். பள்ளி சீருடை மாடல் அமெரிகோவிற்கு பிடிக்காது. “இது பெண்கள் டிரஸ் போல உள்ளது“ என்று எரிச்சல் அடைவான். "பள்ளியில் ஆண் பெண் எல்லாம் கிடையாது. அனைவரும் சமமாகத்தான் தெரிய வேண்டும்" என்று கூறுவாள். வடக்கு இத்தாலியில் குழந்தைகள் படிப்பு மற்றும் தங்களது ஆர்வத்திற்கு ஏற்ற செயல்பாடுகள் என்று இருக்கும் போது வறுமை சூழ் தெற்கு இத்தாலி “சோத்துக்கே வழி இல்லை என்னத்த ஸ்கூலு என்னத்த வயலினு“ என்று லெஃப்ட் ஹேண்டில் நகர்த்திவிட்டு வேலைக்கு அனுப்பி விடுவார்கள். ஆனால் அந்த காலத்தில் காமராஜர் வயிற்றுக்கு சோறு போட்டு கல்வி புகட்ட வேண்டும் என்று கூறி வறுமையை குழந்தைகள் உலகில் இருந்து லெஃப்ட் ஹேண்டில் நகர்த்தி இருப்பார். இந்த ரயில் மூலம் குழந்தைகள் பரிமாற்ற நிகழ்வினால் வடக்கு இத்தாலியும் தெற்கு இத்தாலியும் உணர்வு பூர்வமாக ஒன்றி விடுவார்கள். குழந்தைகள் வீடு திரும்பிய பிறகும் அவர்களுக்கு பார்சலில் தீனி அனுப்புவதோடு தொடர்ச்சியாக கடிதங்கள் மூலமாக விசாரித்துக் கொள்வார்கள். இது உண்மை சம்பவம். நினைக்கும் போதே தித்திக்கிறது. இந்தியாவில் தற்போதும் அரசின் பொருளாதார உதவிகள் பெருமளவு சென்றும் கூட அங்கே இருந்து வளர்ந்த குழந்தைகள் தெற்கு நோக்கி வந்து தான் தங்கள் வறுமையை போக்கிக் கொள்கிறார்கள். இங்கே Train Of Happiness Scheme ரிவர்சில் ஒர்க் அவுட் ஆகிறது. படத்தில் வரும் அத்தனை குழந்தைகளும் கொள்ளை அழகு. சிறப்பாகவும் நடித்திருப்பார்கள். சிறுவன் அமெரிகோ பாத்திரத்தில் நடித்துள்ள சிறுவன் நடிப்பு பிச்சி ஒதறிட்டான்!! இரண்டு அம்மாக்கள் ரோலில் வருபவர்களும் நன்றாக நடித்திருப்பார்கள். அன்டோனிட்டா ரோலில் வரும் பெண் சுருள் முடியுடன் வறுமை தாண்டவமாடும் தோற்றத்தில் வந்தாலும் கொள்ளை அழகாக தெரிவார். வடக்கு இத்தாலியை வளமாகவும் கலர்ஃபுல்லாகவும் காண்பிக்கும் அதே வேளை நேப்பிளில் குண்டு துளைத்த சிதிலமடைந்த கட்டிடங்கள் அழுக்கான தெருக்களில் வறிய மக்கள் என கான்ட்ராஸ்ட்டாக காட்டி இருப்பார்கள். படத்தின் இறுதிக் காட்சி கண்களில் நீரை வரவழைத்துவிடும் அளவுக்கு உறுக்கமாக இருக்கும். சொல்ல மறந்துட்டேனே படம் நெட்ஃபிளிக்ஸ் ல் உள்ளது.

Second show cinema in poovalur Kaveri

இலால்குடியில் எங்கள் விடுதியில் அட்டெண்டர் ஆக இருந்தவர் பவுல்ராஜ் அவர்கள். சில மேல்வகுப்பு மாணவர்கள் கூட அவரைவிட பெரிதாக தெரிவார்கள். அவ்வளவு ஒல்லி. வார்டன் அவரை எங்களுடன் தங்க பணித்திருந்தார். ஆனால் அவர் இரவு 9.30 பேருந்தை பிடித்து சொந்த ஊருக்குச் சென்று காலை திரும்பி விடுவார். அவ்வாறு அவர் ஊருக்குச் செல்வது எங்களுக்கு மிகப்பெரிய அனுகூலம். காலையில் போஸ்டர் பார்த்திருந்தோம் விஜயகாந்த் நடித்த சர்க்கரைத் தேவன் (*மஞ்சள் பூசும் மஞ்சள் பூசும் ..., நல்ல வெள்ளி கிழமையில... ஆகிய பிரபல பாடலகள் இடம்பெற்ற படம் *) பூவாளூர் காவேரி தியேட்டரில் போட்டிருந்தார்கள். இந்த படத்தை சுடச்சுட பார்த்து விட வேண்டும் என்று காலையிலேயே சங்கல்பம் செய்து கொண்டோம். “டேய் செல்வம், அட்டெண்டர் இன்னைக்கு ஊருக்குப் போயிடுவாராடா?” இது விஜயகாந்த் அவர்களின் டை ஹார்ட் ஃபேன் பாலு. “கிளம்பறதா சொன்னார்டா“ இது ஏஜன்ட் செல்வம் எங்கள் உளவுத்துறை நிபுணர். “படத்துக்கு டயம் ஆச்சுடா” ஹஸ்கி வாய்ஸ் ல் அவசர அவஸ்தையில் இருந்தேன். “பேண்ட் சர்ட் போடுறாருடா” வார்டன் ரூமை உளவு பார்த்து லைவ் அப்டேட் கொடுத்தான். “சரி சரி படத்துக்கு வர்றவனுங்கள கூப்பிடுறேன்“ என்று விரைந்தேன். அரியலூரில் இருந்து எங்களுடன் விடுதியில் தங்கியிருந்த சக நண்பன் செல்வம். சற்று முரட்டுத்தனம் நிரம்பிய வெகுளி. செல்வமும் பாலுவும் அட்டெண்டரை பஸ் ஏற்றிவிட பஸ் ஸ்டாண்ட் சென்று அவர் பஸ் ஏறியதும் வந்து விடுவார்கள். நாங்கள் குறுக்கு வழியில் சென்று பெட்ரோல் பங்கில் காத்திருந்து அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு செல்வதாக ஏற்பாடு. பேருந்து கிடைக்காமல் அட்டெண்டர் விடுதி திரும்பி விட்டால், படம் விட்டு வரும் நாங்கள் அவரிடம் தொக்காக மாட்டிக்கொள்ளாமல் இருப்பதற்காக இந்த ஏற்பாடு. “ஏய் ஸ்ட்ரீட் லைட் எரியலடா நாய கீய மிதிச்சிடாம வாடா“ என்றபடி TELC சர்ச் தாண்டி கிழக்கு நோக்கி செல்லும் தெருவில் விரைந்து நடந்து கொண்டு இருந்தோம். “மணி என்னடா?” ”மணி 9.30 டா“ “பஸ் ஏறி இருப்பாராடா?” “பஸ் ஏறி இருந்தா பெட்ரோல் பங்க் க்கு சீக்கிரம் செல்வமும் பாலுவும் வந்து விடுவானுங்க” “சரி சரி வேகமா போ” மூச்சிரைக்க ஓட்டமும் நடையுமாக பெட்ரோல் பங்க் வந்து சேர்ந்தோம். இந்த பெட்ரோல் பங்க் முனையோடு லால்குடி முடிந்துவிடும். பிறகு ஆள் அரவம் இருக்காது. (1993-94ல்) ”டேய் செல்வம் டா!” “என்னடா அதுக்குள்ள பஸ் ஏத்தி விட்டுட்டிங்களாடா?“ ஆச்சரியத்தில் வாயை வானம் வரை பிளந்தேன். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் திரு திரு என்று பார்த்து விழித்தபடி “பஸ் ஏத்தி விட்டு பஸ் புறப்பட்ட பிறகுதாண்டா வரோம்” சரி பிரச்சனை தீர்ந்தது என்று அரியலூர் சாலையில் விரைவாக நடக்க ஆரம்பித்தோம். பூவாளூர் காவேரி தியேட்டர் எப்போதும் சற்று புதிய படங்களை போடுவார்கள். அப்போது கேபிள் டிவிக்கள் இங்கொன்றும் அங்கொன்றும் முளைத்த காலம். டி.வி யே ஊரிலேயே ஒரு சில வீடுகளில் தான் இருக்கும். மக்கள் படம் பார்க்க தியேட்டருக்குத் தான் வருவார்கள். படம் பெரிய நகரங்களில் முதலில் ரிலீஸ் ஆகி 50,100, மற்றும் 200 நாட்கள் என்று படத்தின் தரத்திற்கு ஏற்ப ஓடும். மரண மொக்கை படமாக இருந்தாலும் 50 நாட்கள் தாக்குப் பிடித்து ஓடும். “உள்ளத்தை அள்ளித்தா“ படம் 225 நாட்கள் திருச்சி சோனா மீனா தியேட்டரில் ஓடிய வரலாற்றை எல்லாம் கண்ணாற கண்டதுடன் அல்லாமல் அந்த படத்தை மூன்று முறை சோனா மீனா தியேட்டரில் பார்த்திருக்கிறேன்.. அதனால் பூவாளூர் காவேரி மாதிரியான தியேட்டருக்கு படங்கள் ஓராண்டு கழித்து அல்லது ஆறு மாதங்கள் கழித்து தான் வரும். இப்போவெல்லாம் இந்திய தொலைக் காட்சிகளில் முதல் முறையாக என்று ஒரு மாதத்தில் கூட போட்டு விடுகிறார்கள். நாங்கள் இருட்டிலே அரியலூர் சாலையில் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது அந்தமாதிரியான ஒரு வயதே ஆன ஓரு புதுப் படமான சக்கரைத் தேவனுக்குத்தான். இருப்பதில் மினிமம் காஸ்ட் உள்ள டிக்கட் தான் எப்போதும் எங்கள் சாய்ஸ். இரவு இரண்டாவது காட்சி என்பதால் டிக்கெட் கிடைப்பதில் சிரமம் இல்லை. ஸ்கிரீனுக்கு வெகு அருகில் தான் என்றாலும் எங்கள் பட்ஜெட் அதற்குத் தான் இடமளிக்கும். முதல் வகுப்பு கட்டணத்தில் இன்னோரு படம் பார்த்து விடலாம் என்கிற தொலை நோக்கு சிந்தனையும் ஒரு காரணம். இன்டர்வெல் தீனி முறுக்கு தேநீர் இவற்றுக்கெல்லாம் பட்ஜெட் இடம் தராது. இப்படியெல்லாம் கறார்த்தனமாக இருந்தால் தான் வீட்டில் கொடுக்கும் சொற்ப காசில் சில படங்களை பார்த்து ரசிக்க முடியும். படம் முடிந்து மறுபடியும் அரிலூர் இலால்குடி சாலையில் இரவு 1.30 சுமாருக்கு ஓட ஆரம்பித்தோம். எனக்கு இருளைப் பார்த்து பயம் எப்போதும் இருந்தது கிடையாது. நள்ளிரவு நேரம் என்பதால் குறுக்கு வழி உகந்தது அல்ல. ஏனென்றால் திருடன் என்று நினைத்து எங்களை நையப்புடைத்து விடும் அபாயம் அதில் உண்டு. எனவே நேரா போயி கடைசி லெஃப்ட். பேசி கும்மாளமிட்ட படி இரவின் இறுகிய மௌனத்தை கிழித்து கிடாசியபடியே விடுதி வாசலை எட்டினோம். “உஷ்…டேஏஏய் சத்தம் போடாத, அங்கபாரு ஃபேன் சத்தம் கேட்குது“ பட்டாசு பாலு பதட்டமான பாலுவாக ஹஸ்க்கினான். “டேய் ஆமாண்டா, அப்படின்னா பதினோறாம் வகுப்பு ஹால்ல அட்டெண்டர் படுத்துருக்கார்” இது செல்வம். “டேய் செல்வம் என்னடா, பஸ் ஏத்தி விட்டிங்களா இல்லயாடா?” பார்வையால் பஸ்பமாக்கியபடியே கடிந்து கொண்டேன். செல்வம் எங்க உளவு ஏஜெண்ட் தான் ஆனா முக்கியமான சமயங்களில் சிறப்பாக சொதப்பிவிடுவான். “படத்துக்கு டயம் ஆச்சின்னு பஸ்டாண்ட் வந்தவுடன் போயிட்டு வரோம்னு சார்ட்ட சொல்லிட்டு வந்துட்டோம்டா” என்றான் பரிதாபமாக. “டேய் சைலண்டா போய் லுங்கி மாத்திக் கிட்டு போர்வைய எடுத்துக் கிட்டு வந்து வராண்டாவில் படுத்துக்கலாம் வாடா“ இது நான். “வேணாம்டா அப்படியே வராண்டாவில் படுத்துக்கலாம்“ மறுபடி ஒரு வீக்கான டேமேஜ் கன்ட்ரோல் மெக்கானிசம் ஃப்ரம் செல்வம். “ஏண்டா ஏற்கனவே சொதப்பி வச்சதெல்லாம் பத்தாதா?!எல்லோரும் பேண்ட் சர்ட்ல இருக்கோம் காலையில் எந்திரிக்கும் போது மாட்டிக்குவோம், சரி வா உள்ள பாத்து மிதிச்சிடாம வா“ என்றபடி நான் முன்னே சென்றேன். இது என்னடா இது சம்மந்தம் இல்லாம இங்க நீளமா குச்சி மாதிரி என்று காலால் இடறினேன் “ஆத்தாடி அட்டண்டர் காலூஊஊ” “ம்ம்… யாருப்பா அது…” உறக்கம் களைந்தார் அட்டெண்டர். எனது இரும்புப் பெட்டிக்கும் அமிர்தராஜின் பெட்டிக்கும் இடையில் இருந்த பள்ளத்தாக்கில் பட்டென பதுங்கினேன். அப்படியே சம்மணமிட்டு சுவற்றோடு சாய்ந்து கொண்டேன். எல்லோரும் கிடைத்த இடத்தில் அப்படியே தரையோடு தரையாக பதுங்கிக் கொள்ள கடைசியாக வந்த செல்வம் கேப் கிடைக்காததால் செய்வதறியாமல் விழித்தபடி நின்று கொண்டு இருந்தான். “டேய் செல்வம் என்னப்பா இந்த நேரத்தில?“ “சார் …. அது வந்து…சார்… ஒன்னுக்கு..” “என்ன பேண்ட் போட்டுக்கிட்டா?!" நள்ளிரவு நேரத்திலும் லாஜிக் மாறாமல் சிந்தித்தார். " சினிமாவுக்கு போனிங்களாப்பா?“ அக்கரையோடு பஸ்டாண்ட் வந்தது இப்போ நள்ளிரவில் விழித்தபடி நிற்பது ஒன்னும் ஒன்னும் இரண்டு என்று கண்டு பிடித்து விட்டார். “சரி சரி போய் படு காலையில் பேசிக் கொள்ளலாம்“ பஞ்சாயத்தை காலையில் கூட்டலாம்னு அர்த்தம். ஏறக்குறைய ஒரு அரைமணி நேரம் இருந்த பொசிஷனில் அசையாமல் இருந்த நாங்கள் எல்லோரும் அரவம் அடங்கிய பின் மெதுவாக உடை மாற்றி வராண்டாவில் வந்து படுத்துக் கொண்டோம். காலையில் எழுந்த போது மணி ஏழு. வார்டன் ரூமில் கூட்டம். எட்டிப் பார்த்தால் செல்வம் கைக்கட்டிக் கொண்டு நின்றான். யார் பெத்த புள்ளையோ எங்க சார்பில் சிலுவை செமக்குரானே!! “யார் யார் சினிமாவுக்குப் போனது நீயும் பாலுவும் போனிங்களா?” “இல்லசார் வந்துக சார்...நான் மட்டும் தான் சார்” என்று எங்களை காப்பாற்றும் முனைப்பில் இருந்தான். அவன் காட்டிக் கொடுக்காமலே அவராக யூகிக்கும் அளவுக்கு பாலு அவரோட “பேட் புக்கில்“ இருந்தான். இந்த கசமுசா எதிலும் கிஞ்சிற்றும் சம்மந்தம் இல்லை என்கிற தோரணையில் நான் மெல்ல அறையில் தலையை நீட்டினேன். “பாருப்பா ஜெயராஜ் இந்த பையன் நைட்டு சினிமாவுக்குப் போயிருக்கான்” என்று என்னிடமே முறையிட்டார். என்ன ரியாக்சன் கொடுக்குறதுன்னே விளங்காமல் மையமாக லைட்டா சிரிச்சி வச்சேன். “செல்வம், ஜெயராஜ பாரு நல்லா படிக்கிறான். எந்த பாடத்திலும் பெயில் ஆகறது இல்ல ரேங்கும் பத்துக்குள்ள வந்துடறான். அவன் கூட சேர்ந்து படி மத்த பசங்க கூட சேர்ந்து வீணாப் போயிடாதே” படத்திற்கு செல்லும் திட்டம் வகுத்த சூத்திர தாரியே நான் தான் என்றாலும் என் மீது கிஞ்சிற்றும் சந்தேகம் வராத வகையில் அவருடைய “குட் புக்கில்“ இருந்தேன். எந்த சூழ்நிலையிலும் நண்பர்களை காட்டிக் கொடுக்காத செல்வம் ஒரு 90's சசிக்குமாராக எங்கள் மனதில் உயர்ந்தான். கண்களால் ஒரு நன்றியை உதிர்த்துவிட்டு அந்த இடத்தில் இருந்து நழுவினேன்.

நினைவே ஒரு சங்கீதம் - லால்குடி டேஸ்!!

லால்குடிக்கு பள்ளி துவங்கும் நாளன்று போய் சேர்ந்ததே ஒரு பெருங்கதை. என்னை பள்ளிக்கு கொண்டு சென்று விடுமாறு எனது அண்ணன் சேகரை அப்பா கேட்டுக் கொண்டதால் சேகரும் நானும் செல்வதென்று முடிவாயிற்று. சேகர் எனக்கு அண்ணன் என்பதைவிடவும் நல்ல நண்பர். வானிற்கு கீழ் உள்ளது மட்டுமல்ல வானம் தாண்டியவை பற்றியும் பல விஷயங்களை பகிர்ந்து கொள்வோம். இந்த பகுதியில் பள்ளித் துவக்க நாள் அன்று நாங்கள் மேற்கொண்ட பேருந்துப் பயணம். மணி காலை 7.15 ஓட்டமாய் ஓடிவந்து பேருந்து நிலையத்தில் நுழைந்தோம். “ஏய் ஜெயராஜ் அங்கே பாரு திருச்சி பஸ் நிக்கிது!“ “அது கவர்ன்மண்ட் பஸ் வேற பஸ்ல போகலாம்“ காதை கிழிக்கும் இசை ஒரு பேருந்தில் இருந்து வந்தது, இசையை மோப்பம் பிடித்தபடி சென்று அந்த தனியார் பேருந்தின் முன்னால் போய் விழுந்தோம். பேருந்துநிலைய கொடிக்கம்பங்களின் ஓரமாக அந்தப் பேருந்து நின்றுகொண்டு இருந்தது. கொடிகள் காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தன. ."போருழந் தெடுத்த ஆரெயில் நெடுங்கொடி ‘வாரல்’ என்பனபோல் மறித்துக்கை காட்ட’" என்ற சிலப்பதிகார தற்குறிப்பேற்ற அணி பாடல் ஞாபகம் வந்தாலும் லட்சியம் செய்யாமல் ஏறினோம்!! “அடே…ய் இதுவும் திருச்சி பஸ் தான்டா!“ “இந்த பஸ்ல போனாதான்டா இந்த கட்ட வேகும்!!“ என்றேன் தீர்மானமாக. உள்ளே சென்று பார்த்தால் பேருந்தே காலியாக கிடந்தது. ஜனங்களுக்கு இசைஞானம் கிஞ்சிற்றும் இல்லாமல் போனது பற்றி கவலை கொண்டவாறே உள்ளே அமர்ந்தோம். திருச்சி செல்லும் அரசுப்பேருந்து கிளம்பியது. மற்றொரு திருச்சி பேருந்து வந்து நின்றது. அந்தப் பேருந்தும் நிறைய ஆரம்பித்தது. மக்கள் இந்த மாதிரி இருந்தா தனியார் எப்படி தொழில் பண்ணுவான் என்று கவலையாக இருந்தது. “டிக்கெட் டிக்கெட்“ “சார் லால்குடி ரெண்டு“ “என்னாது லால்குடியா?“ “ஆமா சார் திருச்சி பஸ் லால்குடி வழியாதானே போகும்?“ இது சேகர். “ஆமாம்பா, லால்குடி குடுத்துடவா?“ “ம்ம்..ரெண்டு குடுங்க“ பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு டிக்கெட் எழுதும் புத்தகத்தில் ஏற்கனவே எழுதியதல்லாமல் புதிய பக்கத்தை எடுத்து எழுதினார். பாவம் நாங்கள் லால்குடி இந்த பஸ்ஸில் போவது அவருக்கு எதிர்பாரா இன்ப அதிர்ச்சி போல. பேருந்தில் இளையராஜாவின் இசை ராஜாங்கம் நடந்து கொண்டிருந்தது. “டான் ட ட டன் ட ட டன் ட டை ங்…ஹே எவ்ரிபடி விஷ் யு ஹேப்பி நியு இயர்….“ சகலகலா வல்லவன் வாழ்த்திக் கொண்டிருந்தார். இசை காதை கிழித்தது. அந்த சமயத்தில் உலகத்திலேயே மகிழ்ச்சியான நபர்கள் நாங்கள் இருவர் தான். மணி காலை 7.30 மெல்ல மெல்ல ஊர்ந்து ஒருவழியாக பேருந்து நிலையத்தை விட்டு வெளியே வந்தது. ஜெயங்கொண்டம் அரசு மேல்நிலைப் பள்ளி தாண்டிய உடன் பேருந்து வலது புறம் திரும்பியது. “அடடே பஸ் என்னா இங்க திரும்புது?“ என்றோம் கோரஸாக ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி “நீங்க எங்கப்பா போகணும்?“ “லால்குடி“ “அட எறங்கிக்கோங்கப்பா இது செந்துரை வழி!!” “அய்யோ டிக்கெட்லாம் எடுத்துட்டோமே!” என்றேன் “பரவால்ல இதுலயே போகலாம்“ சேகர். "லால்குடில எங்க போறிங்கப்பா?!" "ஸ்கூலுக்கு ங்க!!" "பள்ளிக்கூடந்தான் போறீங்களா?! நான்கூட அவசரமா எதுவும் போறீங்களோன்னு நினைச்சேன்!!" அவரது பார்வையில் பள்ளி விஷயங்கள் எல்லாம் அவசர சிகிச்சை பிரிவில் வராது என்பது புரிந்தது. இளையராஜா எங்களை பேருந்தோடு கட்டிப் போட்டு விட்டார். பேருந்து செங்குந்தபுரம் நிறுத்தத்தை நெருங்கியது. குளித்து விட்டு ஏரிக்கரையில் ஏறிய நபர் பேருந்தை நிறுத்துமாறு கை காட்டிக்கொண்டே இடுப்புத் துண்டோடு ஓடிவந்தார். வேகமாக வந்து மரப் பொந்தில் சொருகியிருந்த வேட்டி சட்டையை எடுத்துக் கொண்டு ஓடி வந்தார். “டிரைவர் பரவால்லடா ஒரு ஆளுக்காக நிறுத்துறார்“ “இன்னும் பாருங்கப்பா வீடு வீடா நிறுத்தி ஏத்துவார், நீங்க இதுல அரியலூர் போற நேரத்தில் அந்த பஸ்ல லால்குடியே போயிருக்கலாம்“ எனக்கு இப்போது தான் வயிற்றில் புளி கரைத்தது. பதினோறாம் வகுப்பு அட்மிட் ஆகி முதல் நாள் இன்னைக்கு. முதல் நாளே லேட்டா? என்று பயம் லேசாக கவ்வ ஆரம்பித்தது. “அட என்னப்பா இவன் பாட்ட நிறுத்திட்டான்“ “டிக்கட் ஏத்தறத்துக்காக மட்டும் தான் பாட்டு, இப்போ டிக்கட் போடறதுக்காக நிறுத்திட்டான்“ ஒரு வழியாக கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்தில் செந்துரை வந்து சேர்ந்தாச்சு. இப்போ பாட்டு நல்லா ஃபுல் சவுண்டில் ஓடியது ’பொத்துக்கிட்டு ஊத்துதடி வானம்…..’ கூட்டம் முண்டியடித்து ஏறியது. மழை தரையை நனைப்பதற்குள் டிரைவர் நிறுத்திவிடுவார் என்பது எங்களுக்கு தெரியும். இதற்கு மேல் வருந்துவதற்கு ஒன்றுமில்லை வருந்தியும் ஒன்றும் ஆகப் போவதும் இல்லை என்று சூழலை என்ஜாய் பண்ண ஆரம்பித்து விட்டோம். முந்திரிக் காடு, கருவேல மரங்கள், திட்டுத் திட்டாக தெருக்கள் என்று கண்களில் காட்சிகள் பயணித்த வண்ணம் இருந்தது. திடீர் என்று தோள் பட்டையில் ஆரம்பித்து கழுத்து வரை இனம் புரியாத பாரம் அழுத்தியது. பார்த்தால் கூட்டத்தில் சிக்காமல் தன் மகனை காப்பாற்றும் பொருட்டு என் தோள்பட்டையில் உட்கார வைத்து பேருக்கு அவனை பிடித்துக் கொண்டிருந்தார் ஒரு பாசக்கார தந்தை. என்னை பொருத்தவரை அவர் நாசகார தந்தை. எனது புத்தம் புது வெள்ளை சீருடையை பரிதாபமாக பார்த்தேன். பயலுக்கு இயற்கை உபாதை எதுவும் ஏற்பட்டு விடக் கூடாதே என்று பயந்து கொண்டே அரியலூர் வரை பயணித்தேன். “வெள்ளிப் பனியுறுகி மடியில் வீழ்ந்தது போல் இருந்தேன்” என்ற பாடல் வரி வந்ததுமே சந்தேகத்தோடு தோளினை தடவினேன். அசம்பாவிதம் ஒன்றும் நடக்கவில்லை இதுவரையில். அதன் பின்னர் இயற்கையாவது காட்சியாவது. அரியலூர் வந்த உடன் புதுப் பட கேசட் ஒன்றை பிளேயரின் வாயினுள் திணித்தார். “தென் பாண்டி சீமையிலே தேரோடும் வீதியிலே….” கமல் அழகாக அழுது கொண்டிருந்தார். அரியலூரில் அரியலூர் டு திருச்சி பேருந்துகள் அதிகம் இருந்ததால் அவ்வளவாக கூட்டம் இல்லை. ஆனாலும் நடத்துனர் விடுவதாய் இல்லை. “டால்மியா, புள்ளம்பாடி, லால்குடி, திருச்சி” என்று போவோர் வருவோரை எல்லாம் கையை பிடித்து இழுக்காத குறையாக கூவிக் கூவி அழைத்தார். அரியலூரிலிருந்து பேருந்து புறப்பட 20 நிமிடத்திற்கு மேல் ஆகியது. மணி காலை 9.30 தாய் வீட்டுக்கு வந்துவிட்டு கணவன் வீட்டிற்கு புறப்படும் பெண்ணைப் போல பேருந்து மெல்ல மெல்ல மெல்ல அரியலூரை கடந்தது. அரியலூரிலேயே கிட்டத்தட்ட 3 நிறுத்தங்கள். பேருந்து நிறைந்தது. வழக்கம் போல் பாட்டும் நின்றது. “நீயொரு காதல் சங்கீதம் …” என்று ஆரம்பித்த மனோவை பாதியிலேயே நிறுத்தி விட்டார். “சேகர், மொத நாளு லேட்டா போனா அடிப்பாங்களா?“ “மொத நாள் அடிக்கமாட்டாங்க கவலப் படாதே!” “நேரா ஜெகநாதன் சித்தப்பா வீட்டுக்கா, இல்ல ஸ்கூலுக்கா?“ “இப்போவே லேட்டு, நேரா ஸ்கூலுக்கே போயிடு“ ஒரு வழியாக பேருந்து லால்குடியை அடைந்து விட்டது. மணி 11.30 ஆகியிருந்தது. “சரி ஜெயராஜ், நான் கிளம்பறேன் போய்ட்டு வா பத்திரமா இரு“ “சரி சேகர்“ மெல்ல கேட்டை திறந்தேன். “க்க்றீறீ…ச்“ ஒரு திடீர் பேரிடி கூட என்னை இப்படி கலவரப்படுத்தியது இல்லை. கையில் மெலிசாகவும் நீளமாகவும் பிரம்பு வைத்துக் கொண்டு நின்ற ஆசிரியர்கள் மூவரும் என்னை நோக்கி கேமராவை திருப்பி கூர்மையாக "ஜூம்" செய்தார்கள். பயந்தபடியே மெல்ல சென்று அவர்களிடம் “…..“ “….“ வெறும் காத்து மட்டும் தாங்க வந்தது. “என்னடா புது அட்மிஷனா?“ இது முறுக்கு மீசை வைத்திருந்தவர் “எங்கேருந்து வர?“ இது தொண்டையில் துணி கட்டியிருந்தவர் அடி தொண்டையால் கேட்டார் “இது தான் மொத நாள் ஸ்கூல் வர நேரமா?“ இது கண்ணாடி அணிந்து பெருங்கோபக்காரராக தெரிபவர். “ஆமாம் சார் பதினோறாம் வகுப்பு மேத்ஸ் பயாலஜி சார்“ “பி ஒன்னா? மாடில லாஸ்ட் ரூம் போ இனிமே லேட்டா வராதே“ ஒரு வழியாக வகுப்புக்கு வந்து சேர்ந்தேன்.